Τον Δεκέμβριο του 2010, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν βεβαίωνε ανενδοίαστα επενδυτές στο Λονδίνο ότι «χρέος και έλλειμμα ήταν προσχήματα, στόχος πραγματικός του μνημονίου στην Ελλάδα είναι οι εργασιακές σχέσεις και οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις» (Καθημερινή 14-12-2010).
Ο Νίκος Κοτζιάς, σε τηλεοπτική του συνέντευξη διερωτήθηκε για την πηγή των πληροφοριών της τρόικας που σχετίζονται με λεπτομέρειες και αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, τις οποίες είναι αδύνατο να γνωρίζουν οι εκπρόσωποί της. Απαντώντας ο ίδιος εξέφρασε την άποψη ότι υποβολείς της τρόικας είναι οι εκπρόσωποι του ελληνικού κεφαλαίου οι οποίοι δράττονται της ευκαιρίας να ακυρώσουν και τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και να δημιουργήσουν έναν τεράστιο στρατό ανέργων ώστε να ελαχιστοποιήσουν το κόστος εργασίας.
Όμως το ελληνικό κεφάλαιο δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για τις επιδόσεις του. Τα «νεκροταφεία» των βιομηχανικών περιοχών στην Κομοτινή, στον Άβαντα Αλεξ/πολης κ.α. αποτελούν μνημεία του τυχοδιωκτισμού του. Το ελληνικό κεφάλαιο στράφηκε στα εύκολα κέρδη του χρηματοπιστωτικού τομέα αδιαφορώντας για την πραγματική οικονομία. Η δανειακή υπερχρέωση της χώρας του απέφερε επί σειρά ετών μεγάλα εμπορικά κέρδη λόγω των εισαγωγών κάθε είδους από τις αναπτυγμένες χώρες της Ε.Ε.. Έτσι απέφυγε να επενδύσει σε πάγια στοιχεία αυξάνοντας την οργανική του σύνθεση ώστε να εκσυγχρονισθεί, όπως όφειλε με την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και αργότερα στην Ευρωζώνη ώστε να καταστεί ανταγωνιστικό, με αποτέλεσμα να μεταφέρει ομαδικά τις δραστηριότητές του στα Βαλκάνια αναζητώντας χαμηλότερο εργατικό κόστος. Η συνέπεια ήταν ολόκληρες περιοχές που ζούσαν από βιοτεχνίες φασόν και βιομηχανικές μονάδες να βυθισθούν στην ανεργία.
Σήμερα το ελληνικό κεφάλαιο αναζητά να μειώσει το εργατικό κόστος μέσα από την βαλκανιοποίηση της χώρας. Όμως όντας απαρχαιωμένο παραγωγικά δεν αντιλαμβάνεται ότι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο είναι αυτό που θα εισβάλλει περιθωριοποιώντας το ίδιο. Λόγω της αδυναμίας του να ανταγωνισθεί τους ευρωπαίους αναζητά τα κέρδη του στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, ΔΕΚΟ). Γι αυτό ο δημόσιος τομέας έχει στοχοποιηθεί όσο ποτέ άλλοτε. Αντίθετα εξωραΐζεται ο ιδιωτικός τομέας χωρίς να γίνεται καμμιά διάκριση τάξης μεγέθους. Πρόκειται δηλαδή για ατομική μικροεπιχείρηση, για ελεύθερο επαγγελματία, για μεγάλη επιχείρηση, για μονοπώλιο; Διότι είναι αυτονόητο ότι με την περικοπή των μισθών και τις απολύσεις στον ιδιωτικό και στον δημόσιο φορέα τα μικρομάγαζα και οι επαγγελματίες θα αφανιστούν ενώ θα δημιουργούνται ευοίωνες συνθήκες στο κεφάλαιο με τον εκμηδενισμό του ημερομισθίου εξ αιτίας της στρατιάς ανέργων που δημιουργείται και με την εξαγορά σε εξευτελιστικές τιμές των περιουσιακών στοιχείων των χρεοκοπημένων.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για την συμπεριφορά του ελληνικού κεφαλαίου είναι αυτό της ελληνικής ναυτιλίας η οποία παραμένει στην κορυφή παγκοσμίως. Σύμφωνα με στοιχεία του Οκτωβρίου του 2010 της Naftiliakis (Καθημερινή 6-11-2011), οι έλληνες εφοπλιστές την περίοδο εκείνη ναυπηγούσαν 689 πλοία εκ των οποίων 312 στην Κίνα, 296 στη Κορέα, 27 στην Ιαπωνία, 14 στις Ινδίες, 11 στο Βιετνάμ, 7 στις Φιλιππίνες, 5 στη Ρουμανία, 1 στη Δανία, 15 σε διάφορα ναυπηγεία και 1 μόνο στην Ελλάδα! Είναι όμως δυνατόν τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, της Ελευσίνας και του Νεωρίου που ήκμασαν να έχουν περιέλθει στο σημερινό σημείο παρακμής, να περνάνε από γερμανικά σε αραβικά χέρια, να υφίσταται το κράτος πλήθος εκβιασμών από τους παλιούς και τους νέους ιδιοκτήτες, η επίσημη ανεργία να έχει αγγίξει το 16% και 688 πλοία ελλήνων εφοπλιστών να κατασκευάζονται σε ξένα ναυπηγεία; Ποιοι επέτρεψαν την πλήρη απαξίωση των ελληνικών ναυπηγείων; Γιατί αποδέχθηκε η πολιτική ηγεσία του τόπου την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να απαγορευτούν για λόγους ανταγωνισμού εργασίες σε εμπορικά πλοία στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά με αποτέλεσμα να μεταφερθούν οι εργασίες αυτές σε ξένα ναυπηγεία και να απαξιωθούν; Γιατί δεν αντέδρασε το εφοπλιστικό κεφάλαιο ή μήπως ήταν ο υποβολέας της απόφασης; Όμως το θέμα δεν είναι μόνον οικονομικό αλλά και εθνικό με τη διάσταση της εθνικής μας ασφάλειας. Διότι η κατασκευή δύο υποβρυχίων τύπου 214 και ο εκσυγχρονισμός του υποβρυχίου «Ωκεανός» που έχουν δρομολογηθεί από το ΥΠΕΘΑ εξαρτώνται από τον χρόνο επίλυσης των διαφορών μεταξύ του γερμανικού ομίλου HDM και του Abu Dhabi Mar (ADM), πρώην και σημερινών ιδιοκτητών των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, και όχι από τις αμυντικές ανάγκες της χώρας.
Ποιες είναι οι συνέπειες της απαξίωσης της χώρας και πού αποσκοπεί; Η Wall Street Journal αναγράφει σε δημοσίευμά της ότι η «η Ελλάδα πωλείται φθηνά και η Γερμανία αγοράζει» κάνοντας επίσης λόγο στον τίτλο του δημοσιεύματος για «κυνήγι προσφορών στην Ελλάδα». Η αμερικανική εφημερίδα αναφέρει το παράδειγμα του ΟΤΕ σημειώνοντας πως για το 10% η Deutsche Telekom πλήρωσε μόλις 400 εκατομμύρια ευρώ, όταν πριν τρία χρόνια είχε δώσει 4 δισεκατομμύρια ευρώ για το 30%. Στο δημοσίευμα γίνεται επίσης αναφορά και στο ενδιαφέρον γερμανικών εταιρειών για τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, αλλά και για το ενδιαφέρον του τσεχικού ενεργειακού ομίλου CEZ για είσοδο στην εγχώρια αγορά ενέργειας. Είναι αυτονόητο ότι κοντά στο γερμανικό και στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο τεράστια θα είναι τα οφέλη και του ελληνικού κεφαλαίου.
Ο Νίκος Κοτζιάς, σε τηλεοπτική του συνέντευξη διερωτήθηκε για την πηγή των πληροφοριών της τρόικας που σχετίζονται με λεπτομέρειες και αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, τις οποίες είναι αδύνατο να γνωρίζουν οι εκπρόσωποί της. Απαντώντας ο ίδιος εξέφρασε την άποψη ότι υποβολείς της τρόικας είναι οι εκπρόσωποι του ελληνικού κεφαλαίου οι οποίοι δράττονται της ευκαιρίας να ακυρώσουν και τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και να δημιουργήσουν έναν τεράστιο στρατό ανέργων ώστε να ελαχιστοποιήσουν το κόστος εργασίας.
Όμως το ελληνικό κεφάλαιο δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για τις επιδόσεις του. Τα «νεκροταφεία» των βιομηχανικών περιοχών στην Κομοτινή, στον Άβαντα Αλεξ/πολης κ.α. αποτελούν μνημεία του τυχοδιωκτισμού του. Το ελληνικό κεφάλαιο στράφηκε στα εύκολα κέρδη του χρηματοπιστωτικού τομέα αδιαφορώντας για την πραγματική οικονομία. Η δανειακή υπερχρέωση της χώρας του απέφερε επί σειρά ετών μεγάλα εμπορικά κέρδη λόγω των εισαγωγών κάθε είδους από τις αναπτυγμένες χώρες της Ε.Ε.. Έτσι απέφυγε να επενδύσει σε πάγια στοιχεία αυξάνοντας την οργανική του σύνθεση ώστε να εκσυγχρονισθεί, όπως όφειλε με την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και αργότερα στην Ευρωζώνη ώστε να καταστεί ανταγωνιστικό, με αποτέλεσμα να μεταφέρει ομαδικά τις δραστηριότητές του στα Βαλκάνια αναζητώντας χαμηλότερο εργατικό κόστος. Η συνέπεια ήταν ολόκληρες περιοχές που ζούσαν από βιοτεχνίες φασόν και βιομηχανικές μονάδες να βυθισθούν στην ανεργία.
Σήμερα το ελληνικό κεφάλαιο αναζητά να μειώσει το εργατικό κόστος μέσα από την βαλκανιοποίηση της χώρας. Όμως όντας απαρχαιωμένο παραγωγικά δεν αντιλαμβάνεται ότι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο είναι αυτό που θα εισβάλλει περιθωριοποιώντας το ίδιο. Λόγω της αδυναμίας του να ανταγωνισθεί τους ευρωπαίους αναζητά τα κέρδη του στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, ΔΕΚΟ). Γι αυτό ο δημόσιος τομέας έχει στοχοποιηθεί όσο ποτέ άλλοτε. Αντίθετα εξωραΐζεται ο ιδιωτικός τομέας χωρίς να γίνεται καμμιά διάκριση τάξης μεγέθους. Πρόκειται δηλαδή για ατομική μικροεπιχείρηση, για ελεύθερο επαγγελματία, για μεγάλη επιχείρηση, για μονοπώλιο; Διότι είναι αυτονόητο ότι με την περικοπή των μισθών και τις απολύσεις στον ιδιωτικό και στον δημόσιο φορέα τα μικρομάγαζα και οι επαγγελματίες θα αφανιστούν ενώ θα δημιουργούνται ευοίωνες συνθήκες στο κεφάλαιο με τον εκμηδενισμό του ημερομισθίου εξ αιτίας της στρατιάς ανέργων που δημιουργείται και με την εξαγορά σε εξευτελιστικές τιμές των περιουσιακών στοιχείων των χρεοκοπημένων.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για την συμπεριφορά του ελληνικού κεφαλαίου είναι αυτό της ελληνικής ναυτιλίας η οποία παραμένει στην κορυφή παγκοσμίως. Σύμφωνα με στοιχεία του Οκτωβρίου του 2010 της Naftiliakis (Καθημερινή 6-11-2011), οι έλληνες εφοπλιστές την περίοδο εκείνη ναυπηγούσαν 689 πλοία εκ των οποίων 312 στην Κίνα, 296 στη Κορέα, 27 στην Ιαπωνία, 14 στις Ινδίες, 11 στο Βιετνάμ, 7 στις Φιλιππίνες, 5 στη Ρουμανία, 1 στη Δανία, 15 σε διάφορα ναυπηγεία και 1 μόνο στην Ελλάδα! Είναι όμως δυνατόν τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, της Ελευσίνας και του Νεωρίου που ήκμασαν να έχουν περιέλθει στο σημερινό σημείο παρακμής, να περνάνε από γερμανικά σε αραβικά χέρια, να υφίσταται το κράτος πλήθος εκβιασμών από τους παλιούς και τους νέους ιδιοκτήτες, η επίσημη ανεργία να έχει αγγίξει το 16% και 688 πλοία ελλήνων εφοπλιστών να κατασκευάζονται σε ξένα ναυπηγεία; Ποιοι επέτρεψαν την πλήρη απαξίωση των ελληνικών ναυπηγείων; Γιατί αποδέχθηκε η πολιτική ηγεσία του τόπου την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να απαγορευτούν για λόγους ανταγωνισμού εργασίες σε εμπορικά πλοία στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά με αποτέλεσμα να μεταφερθούν οι εργασίες αυτές σε ξένα ναυπηγεία και να απαξιωθούν; Γιατί δεν αντέδρασε το εφοπλιστικό κεφάλαιο ή μήπως ήταν ο υποβολέας της απόφασης; Όμως το θέμα δεν είναι μόνον οικονομικό αλλά και εθνικό με τη διάσταση της εθνικής μας ασφάλειας. Διότι η κατασκευή δύο υποβρυχίων τύπου 214 και ο εκσυγχρονισμός του υποβρυχίου «Ωκεανός» που έχουν δρομολογηθεί από το ΥΠΕΘΑ εξαρτώνται από τον χρόνο επίλυσης των διαφορών μεταξύ του γερμανικού ομίλου HDM και του Abu Dhabi Mar (ADM), πρώην και σημερινών ιδιοκτητών των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, και όχι από τις αμυντικές ανάγκες της χώρας.
Ποιες είναι οι συνέπειες της απαξίωσης της χώρας και πού αποσκοπεί; Η Wall Street Journal αναγράφει σε δημοσίευμά της ότι η «η Ελλάδα πωλείται φθηνά και η Γερμανία αγοράζει» κάνοντας επίσης λόγο στον τίτλο του δημοσιεύματος για «κυνήγι προσφορών στην Ελλάδα». Η αμερικανική εφημερίδα αναφέρει το παράδειγμα του ΟΤΕ σημειώνοντας πως για το 10% η Deutsche Telekom πλήρωσε μόλις 400 εκατομμύρια ευρώ, όταν πριν τρία χρόνια είχε δώσει 4 δισεκατομμύρια ευρώ για το 30%. Στο δημοσίευμα γίνεται επίσης αναφορά και στο ενδιαφέρον γερμανικών εταιρειών για τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, αλλά και για το ενδιαφέρον του τσεχικού ενεργειακού ομίλου CEZ για είσοδο στην εγχώρια αγορά ενέργειας. Είναι αυτονόητο ότι κοντά στο γερμανικό και στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο τεράστια θα είναι τα οφέλη και του ελληνικού κεφαλαίου.
του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου