Μέσα σε ένα πεντάμηνο (2011) έγιναν 12 καταγγελίες στο Συνήγορο του Πολίτη από γυναίκες που υποστηρίζουν πως δέχθηκαν σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο της υγείας, όταν για δύο ολόκληρα χρόνια (2008-2010) όλες κι όλες οι καταγγελίες δεν ξεπέρασαν τις 17.
Η εντυπωσιακή αύξηση στις καταγγελίες αποδίδεται «στην επιδείνωση των συνθηκών εργασίας λόγω της οικονομικής κρίσης στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και στο γεγονός ότι υπό τις υπάρχουσες συνθήκες οι γυναίκες απολύονται πιο εύκολα».
Βέβαια, ο αριθμός των γυναικών που πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης και εν γένει θύματα διακρίσεων στο χώρο της εργασίας είναι πολύ υψηλότερος.
Όπως σημείωσε η αντιπρόεδρος του Συνηγόρου του Πολίτη κ. Γιαννακούρου «οι γυναίκες δεν τολμούν να παραπονεθούν για να μη χάσουν τη θέση εργασίας και να μη διασυρθούν. Η εξάρτησή τους από την εργασία είναι συχνά συνώνυμη με διαφόρων ειδών πιέσεις».
Σύμφωνα με έρευνες, που έχουν γίνει αλλά και τις εκτιμήσεις των εισηγητριών, μια στις δυο εργαζόμενες γυναίκες έχει πέσει θύμα διάκρισης στο χώρο εργασίας. Αναφερόμενη στον τρόπο αντιμετώπισης του φαινομένου, η κα Γιαννακούρου εξήγησε ότι δυστυχώς υπάρχουν πολλές δυσκολίες στη διερεύνηση των καταγγελιών, αφού δεν προσκομίζονται επαρκή αποδεικτικά στοιχεία.
Στο μεγάλο ζήτημα της δυσκολίας της απόδειξης αναφέρθηκε η δικηγόρος και ανεξάρτητη εμπειρογνώμων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κα Σοφία Σπηλιωτοπούλου, η οποία μίλησε για την απόφαση 505/2010 του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία η παρενόχληση θεωρείται αποδεδειγμένη, εφόσον κι άλλες γυναίκες καταθέσουν ότι ήταν αντιστοίχως θύματα.
Η επίμαχη υπόθεση αφορούσε την αρχική καταγγελία γυναίκας εναντίον νοσοκομειακού γιατρού για σεξουαλική παρενόχληση. Η γυναίκα δεν μπορούσε να αποδείξει τη σεξουαλική παρενόχληση, αλλά εμφανίσθηκαν κι άλλες γυναίκες που περιέγραψαν τί έκανε σε εκείνες υπό παρόμοιες συνθήκες.
Όταν, λοιπόν, ο γιατρός έκανε αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το δικαστήριο δεν την έκανε δεκτή, υπό το βάρος των αποδείξεων και ο γιατρός παύθηκε. Ισχυρό ατού στη σχετική ευρωπαϊκή νομοθεσία και τον ελληνικό νόμο του 2010, αποτελεί η αντιστροφή του βάρους της απόδειξης:
Δηλαδή ο κατηγορούμενος σαν θύτης καλείται να αποδείξει την αθωότητά του και όχι το αποκαλούμενο θύμα την ορθότητα των καταγγελιών του.
http://www.newpost.grΗ εντυπωσιακή αύξηση στις καταγγελίες αποδίδεται «στην επιδείνωση των συνθηκών εργασίας λόγω της οικονομικής κρίσης στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και στο γεγονός ότι υπό τις υπάρχουσες συνθήκες οι γυναίκες απολύονται πιο εύκολα».
Βέβαια, ο αριθμός των γυναικών που πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης και εν γένει θύματα διακρίσεων στο χώρο της εργασίας είναι πολύ υψηλότερος.
Όπως σημείωσε η αντιπρόεδρος του Συνηγόρου του Πολίτη κ. Γιαννακούρου «οι γυναίκες δεν τολμούν να παραπονεθούν για να μη χάσουν τη θέση εργασίας και να μη διασυρθούν. Η εξάρτησή τους από την εργασία είναι συχνά συνώνυμη με διαφόρων ειδών πιέσεις».
Σύμφωνα με έρευνες, που έχουν γίνει αλλά και τις εκτιμήσεις των εισηγητριών, μια στις δυο εργαζόμενες γυναίκες έχει πέσει θύμα διάκρισης στο χώρο εργασίας. Αναφερόμενη στον τρόπο αντιμετώπισης του φαινομένου, η κα Γιαννακούρου εξήγησε ότι δυστυχώς υπάρχουν πολλές δυσκολίες στη διερεύνηση των καταγγελιών, αφού δεν προσκομίζονται επαρκή αποδεικτικά στοιχεία.
Στο μεγάλο ζήτημα της δυσκολίας της απόδειξης αναφέρθηκε η δικηγόρος και ανεξάρτητη εμπειρογνώμων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κα Σοφία Σπηλιωτοπούλου, η οποία μίλησε για την απόφαση 505/2010 του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία η παρενόχληση θεωρείται αποδεδειγμένη, εφόσον κι άλλες γυναίκες καταθέσουν ότι ήταν αντιστοίχως θύματα.
Η επίμαχη υπόθεση αφορούσε την αρχική καταγγελία γυναίκας εναντίον νοσοκομειακού γιατρού για σεξουαλική παρενόχληση. Η γυναίκα δεν μπορούσε να αποδείξει τη σεξουαλική παρενόχληση, αλλά εμφανίσθηκαν κι άλλες γυναίκες που περιέγραψαν τί έκανε σε εκείνες υπό παρόμοιες συνθήκες.
Όταν, λοιπόν, ο γιατρός έκανε αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το δικαστήριο δεν την έκανε δεκτή, υπό το βάρος των αποδείξεων και ο γιατρός παύθηκε. Ισχυρό ατού στη σχετική ευρωπαϊκή νομοθεσία και τον ελληνικό νόμο του 2010, αποτελεί η αντιστροφή του βάρους της απόδειξης:
Δηλαδή ο κατηγορούμενος σαν θύτης καλείται να αποδείξει την αθωότητά του και όχι το αποκαλούμενο θύμα την ορθότητα των καταγγελιών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου